Egloga decima Quirinalium. De bucula, quę apud Toundorf in muro ęcclesię beati Quirini se defricans interiit, et de Roberto Altahensi abbate paralysi percusso et in ipsa ęcclesia sanato.
Extremam complere manum numerumque tenere,Per bucolica qui res egit, agit michi vires.
Pars restat pauxilla, bovem fert cantianilla.
Danubii villa muliercula sederat illa,
Cui male curatum pecus ibat querere pastum;
Discursuque vago dum circuit omnia pago,
Adtigit incaute domui loca proxima sancte
Atria lustrando, circa muros spaciando.
Hac te vicine regiones sede, Quirine,
Patronum cepere, perenniter excoluere.
Boemice genti votis illuc venienti
Est adeo celebris tua signis gloria crebris,
Ut cumulent magnis ibi donis sacra quotannis;
De specie pecorum munus fert quisque suorum
Et, vivens quicquid se possedisse domi scit,
Pro numero capitum tutat pecus omne redemptum,
Confidens certe nichil hinc se perdere peste.
Hic lar multarum princeps est ecclesiarum,
Plebs Altanorum quo concurrit populorum.
Cui claustro memorata subest domus ilia sacrata;
Ius fert abbatis tibi, Maurici, famulantis
Margine ripensi fluvii procul in mare tensi,
Qui rex cunctorum fluviorum Teutonicorum
Invidiam Rheno cursu conflavit ameno.
Is locus ut fundatus, ab his mox est cumulatus,
Qui satis impense statuere decus Tegriense
Et Rome primum nacti virtute Quirinum
Toti Baiarie simul Altanisque dedere.
Bucula dum sacrum prope cursitat improba murum,
Parte fricat tergum templi prima feriendum,
Quę medio compar cyclo circumtegit altar.
Protinus illa fricata cadit flatu spoliata;
Fert murus setas prostrate crimina testans.
Fama volat facti, currunt cives stupefacti;
Crevit ab exemplo tali reverentia templo.
Villula diffamat mirum, provincia clamat.
Abbas Robertus, primas regionis honestus,
Eventus signi dum fertur ab ede Quirini,
Et complura prius miracula martyris huius
In genus hoc pecudum cognoverat edita dudum,
Lusit inurbane, non utiliter sibi sane,
Lucrari multum memorans huiusce bubulcum
Virtutis, sacris qui defensor foret acris.
Ediderat verbum vix hoc tamen ore superbum,
Atque reos artus paralysis agens ferit intus,
Ut sibi nulla foris sint usus iura prioris,
Mensque recognoscit, quid verbis prodiga poscit,
Obvia quę sanctis iam celo clarificatis
Hoc se deiecit probro, quod in ethera iecit.
Sic male iactantes lingua notat Ecclesiastes:
Qui lapides sursum iaciet, recident super ipsum!
Tandem prostratus proprios gemit ille reatus
Ac pro placando sibi martyre iam meditando,
Quam retuli pridem, languens petit ipsius edem
Basterna vectus, qua stratus erat sibi lectus.
Correxit digne supplex deliquia lingue,
Munere pensavit se, fletu crimina lavit.
Vires menbrorum recipir per vota suorum,
Quas prius amisit, dum linguę frena remisit
Pro sacris actis fundens convicia sanctis.